Ten
dzień minął mi wyjątkowo dobrze. Piekłyśmy z mamą pierniczki i makowce. Nie
zabrakło oczywiście rzucania się mąką. Kiedy Score i tata wrócili z dworu od
razu dołączyli do wspólnej zabawy. Było bardzo wesoło. Wieczorem odwiedzili nas
państwo Zabini. Mieszkali oni tylko cztery przecznice dalej. Porozmawialiśmy z
Jake'iem i złożyliśmy sobie życzenia. Poszłam spać we wspaniałym nastroju.
Następny
dzień również był pełen świątecznych przygotowań. Już jutro wigilia i choć co
prawda przychodzą do nas tylko dziadkowie Lucjusz i Narcyza oraz ciocia Dafne,
to mama i tak musiała robić pełno potraw. Chłopcy pojechali po choinkę, a my znowu
zajęłyśmy się gotowaniem. Zrobiłyśmy faszerowanego indyka, dokończyłyśmy
barszcz czerwony. Właśnie zabierałyśmy się, za przyrządzenie bożonarodzeniowego
puddingu, lecz mama zorientowała się, że nie ma w domu czekolady.
Zaproponowałam, że pójdę do sklepu - w końcu to tylko dwie przecznice, a ja
muszę przypomnieć sobie okolice. Narzuciłam więc na siebie mój ciemnozielony,
ciepły płaszcz i wyszłam z domu. Przeszłam przez przednią część ogrodu, a gdy
byłam już za ogrodzeniem odwróciłam się i z czułością spojrzałam na mój dom.
Był
to budynek zbudowany z białej i szarej kostki z czarnym dachem. Dom stał na
obrzeżach Londynu, w spokojnej dzielnicy. Posiadał on dwa piętra, w tym trzy
sypialnie i cztery łazienki, salon, kuchnię, jadalnie i gabinet ojca. Otaczał
go sporych rozmiarów ogród.
Zwróciłam
się z powrotem w stronę, gdzie znajdował się sklep. Był on tylko dwie
przecznice dalej. Ruszyłam przed siebie oblodzonym chodnikiem. Wiał silny
wiatr, padał śnieg i było bardzo zimno. Szłam mijając kolejne, pięknie
przystrojone domy. Przypomniałam sobie, jak jeszcze w te wakacje włóczyliśmy
się tutaj całymi dniami z Zabinim. Nim się obejrzałam znalazłam się obok
działek. Rozpoznałam, że tutaj znajduje się skrót do sklepu. Pomiędzy dwoma
działkami biegła wąska ścieżka z obu stron zarośnięta drzewami. Był tylko jeden
skręt w prawo w połowie, a jeżeli poszłoby się prosto, to wychodzi się zaraz
obok celu. Stwierdziłam, że pójdę właśnie tędy. Przeszłam kilkanaście kroków,
około jedną czwartą dróżki, kiedy na jej końcu zobaczyłam dziwnego mężczyznę, w
czarnym płaszczu sięgającym prawie do ziemi i kapeluszu równie ciemnym. Wszedł
on tylko pomiędzy drzewa i zatrzymał się naprzeciwko mnie wpatrując się, jakby
za moje plecy. Odwróciłam lekko głowę za siebie i ujrzałam drugiego mężczyznę o
podobnej budowie do pierwszego i takim samym ubraniu. To nie mógł być
przypadek. To nie było normalne. Zauważyłam w dłoniach obu postaci różdżki. W
ułamku sekundy skierowali je w moją stronę, a z ich końców błysnęło czerwone
światło. Odruchowo kucnęłam i usłyszałam jak oba zaklęcia rozbijają się o
siebie nad moją głową. Sięgnęłam do kieszeni dżinsów po różdżkę i rzuciłam się
do ucieczki. Ledwie dotarłam do skrętu w prawo, a obok mojego ucha świsnęło
kolejne zaklęcie. Skręciłam w boczną alejkę biegnąc co sił w nogach. Jak
mam się obronić przed dwoma dorosłymi, uzbrojonymi czarodziejami? Próbowałam
przypomnieć sobie jakąkolwiek lekcje z profesor Bell, ale w głowie miałam
zupełną pustkę. Wpadłam tylko na to, by unieść do góry różdżkę i krzyknąć periculum, więc tak też zrobiłam, a z
jej końca wydobyły się czerwone iskry i w powietrze wystrzeliły fajerwerki tego
samego koloru. Byłam już przy samym końcu dróżki, zaraz znalazłabym się wśród
ludzi, lecz nagle, tuż przede mną aportował się jeden z czarnoksiężników.
Akurat w tym momencie się potknęłam i upadłam na plecy. Zobaczyłam, że owy czarodziej
skierował różdżkę w moją stronę. Kiedy się przewróciłam moja jedyna broń
wypadła mi z ręki i teraz byłam zupełnie bezbronna. Zobaczyłam przed sobą białe
światło i usłyszałam świst, a następnie głośny ryk:
-Protego!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz