Rozdział szesnasty

                Lekko zdenerwowana wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze, w myślach powtarzając słowa Ala ,,Za dwadzieścia minut w pokoju wspólnym''. Byłam ubrana w zwiewną, koronkową sukienkę kończącą się tuż przed kolanem. Miała ona doskonały krój podkreślający moją talię i wydłużający nogi oraz przepiękny kolor kości słoniowej. Najchętniej byłabym teraz w czymś wygodniejszym, ale Ellie najprawdopodobniej pozbawiła by mnie życia, gdybym nie założyła tych ślicznych, jasnobeżowych baletek. Zresztą, szesnastych urodzin nie obchodzi się codziennie, więc chyba mogę się pomęczyć przez te kilka godzin. Dopasowałam do tego krótką, skórzaną kurtkę o kawowej barwie. Stresując się trochę tym, co moi przyjaciele przygotowywali dla mnie przez kilka ostatnich dni, naiwnie myśląc, że nie wiem co się dzieje, nerwowo poprawiłam luźny kłos na moim prawym ramieniu, który pośpiesznie zaplatałam, nie raz myląc się i psując wszystko. Przez gwałtowny ruch ręką, złota bransoletka umiejscowiona dotychczas na moim nadgarstku, obsunęła mi się do łokcia, ponieważ nie zdołałam jej mocniej zapiąć. Poprawiłam ją przyglądając się małemu, uroczemu breloczkowi w kształcie znicza.

                Wyszłam z łazienki i zerknęłam na zegarek stojący na szafce nocnej. Z ulgą stwierdziłam, że jak na razie jestem spóźniona dopiero trzy minuty. Sięgnęłam po różdżkę i wsunęłam ją za podwiązkę, a następnie opuściłam dormitorium.
                Gdy schodziłam po schodach targały mną wątpliwości, czy taka zupełna zmiana stylu to na pewno dobry pomysł. Ani moi przyjaciele, ani rodzina, ani nawet ja, nigdy nie widziałam siebie w niewyprostowanych włosach, a co dopiero w warkoczu. Ta pogodna, niemalże biała sukienka też zupełnie nie przypominała ciemnych ubrań i szat, które zazwyczaj noszę. Tak, ta stylizacja bezdyskusyjnie będzie dla nich szokiem, lecz miałam głęboką nadzieję, że pozytywnym.     

                Gdy nareszcie dotarłam do pokoju wspólnego, pierwszą osobą którą ujrzałam był Jake. Miał na sobie rubinową koszulę i czarne dżinsy, a gdy i on mnie zobaczył, jego żuchwa niebezpiecznie pognała w dół, dając bardzo zabawny efekt. Zachichotałam zasłaniając usta dłonią i okręciłam się wkoło na jednej nodze, prezentując swoją stylizację w pełnej okazałości.

                 – Jest tak tragicznie, że nawet się nie odezwiesz?  –  zapytałam z rozbawieniem, ponieważ Jake nadal wpatrywał się we mnie z opadniętą szczęką.

                Nie doczekałam się jednak odpowiedzi, ponieważ dołączył do nas Albus. Co dziwne, zareagował tak samo jak Jake i teraz obaj wpatrywali się we mnie bez słowa.

                – Kate, masz może przy sobie twój akt urodzenia?  –  wydusił z siebie w końcu Al.

                – A mogę wiedzieć, po kiego gumochłona, ci on potrzebny?  –  zapytałam, zaciekawiona jego niecodziennym pytaniem

            – Pewnie chce sprawdzić, czy nie jesteś co najmniej półwillą. Prawdę mówiąc, gdybym nie znała cię tak długo, to pewnie sama miałabym teraz wątpliwości  –  odpowiedziała za niego Julie, jednocześnie dołączając do tej dziwnej rozmowy i przytulając mnie na powitanie.

                – Tak, posłanie po ciebie dwóch facetów to zdecydowanie nie był dobry pomysł, tym bardziej, że przypuszczałyśmy, że zrobisz się na bóstwo. Chyba jednak się pomyliłyśmy, bo wyszło ci dużo lepiej  –  dodała Ellie, robiąc to co jej poprzedniczka  –  Dobra, Jake. Ocknij się i trzymaj się planu, bo nie mamy całego dnia  –  zwróciła się do oszołomionego chłopaka i klasnęła mu przed twarzą.

                Następnie obie dziewczyny wzięły Ala pod ramię i odeszły.

                – Ty... Jesteś piękna... yyy... Znaczyyy... Zawsze byłaś, ale teraz po prostu... nooo...Wyglądasz cudownie  –  wyjąkał Jake i zaoferował mi ramię.

                Przyjęłam je i razem skierowaliśmy się w stronę przepięknie wystrojonego kąta pomieszczenia. Oświetlały go śnieżnobiałe lampki choinkowe, a na ścianie zawieszony został napis ,,Wszystkiego najlepszego Kate''. Wokoło roiło się od kolorowych balonów, a okrągły stół przy którym siedzieli Al, Steph, Julie, Ellie, Alice i Mike w całości pokryty był przez butelki z piwem kremowym i szampanem, a także przez talerze z wyśmienitymi potrawami.                  

                – Dziękuję  –  to jedyne słowo, na które potrafiłam się zdobyć.

*

                – Widzieliście gdzieś Kate Malfoy?  –  zapytał nas jakiś ciemnowłosy czwartoklasista, przerywając wybuch śmiechu spowodowany poprzednim żartem Ellie.

                – Patrzysz na nią, bystrzaku  –  uświadomiła go Julie, przez co wszyscy ponownie się zaśmiali, a nieznajomy uczeń, który faktycznie nie odrywał ode mnie wzroku, się zarumienił.

                – Miałem tylko przekazać, że jakiś chłopak z siódmego roku stoi z kwiatami przed wejściem do salonu i czeka na ciebie  –  oznajmił, a następnie zniknął równie niespodziewanie jak się pojawił.

                Mimo, że przez całe popołudnie świetnie się bawiłam w towarzystwie przyjaciół, to ta informacja była zdecydowanie najwspanialszą i najbardziej wyczekiwaną . Cały dzień się zastanawiałam, czy James wie, że mam dziś urodziny i czy zamierza złożyć mi z tej okazji życzenia, a teraz się dowiaduję, że nie dość, że wie, to jeszcze kupił mi kwiaty!

                – Dziękuję wam za to, co dla mnie przygotowaliście i dziękuję za wszystkie prezenty, no ale... sami rozumiecie...  –  zaczęłam wstając od stołu.

                – Nie ma sprawy. Leć i nie każ Jamesowi za długo na siebie czekać, bo się jeszcze chłopak rozmyśli!  –  poleciła mi pogodnie Alice.

                – Na pewno nie będzie wam to przeszkadzać?  –  dopytywałam czując wyrzuty sumienia, a jednocześnie mając ogromną chęć natychmiast wybiec z pokoju wspólnego i skoczyć Jamesowi w ramiona. Nie... Nie pomyślałam tego...

                – Skądże! Tylko potem będziesz musiała nam zdać dokładną relację z przebiegu tego spotkanie!  –  zapewniła mnie Ellie.

                – Jeśli mogę wtrącić moje zdanie, to mi to akurat będzie bardzo przeszkadzać  –  zakomunikował Jake.

                – Ohhh, Jake... To piwo kremowe, które dla nas... które dla mnie załatwiłeś było naprawdę obłędne i jestem ci za to bardzo wdzięczna, no ale...  –  starałam się wytłumaczyć przytulając chłopaka.

                – Ehhh... No dobra... Ale musisz mi obiecać, że kiedyś się jeszcze tak ubierzesz, bo kilka godzin na podziwianie czegoś tak pięknego to stanowczo za krótko  –  burknął niemrawo.

                – Jeszcze raz wam dziękuję i przepraszam  –  rzuciłam na odchodne i posłałam Jake'owi przepraszające spojrzenie.

                Nienaturalnie szybko pokonałam odległość dzielącą mnie od wyjścia z pokoju wspólnego i przystanęłam dopiero, gdy już się tam znalazłam. Ochłonęłam trochę, poprawiłam fryzurę, przygładziłam sukienkę i głęboko odetchnęłam. Opuściłam pomieszczenie, gotowa rzucić się w objęcia Jamesa i...

                – Teddy?!  –  mojemu zdziwieniu nie było końca.

                Stał przede mną Teddy Lupin, trzymając bukiet szkarłatnoczerwonych róż. Jego włosy przybrały barwę jaskrawego fioletu, a szeroki uśmiech ukazywał linię równych zębów.

                – Co ty tu robisz?!  –  zaskoczenie powoli przeradzało się w złość.
                Jak on śmiał tu przyjść?! I dlaczego on nie jest Jamesem?! Gdzie jest w takim razie James?!

                – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!  –  powiedział radośnie wręczając mi kwiaty  –  Masz może chwilę, żeby pogadać?

                – Właściwie to nie...  –  byłam pewna, że tak łatwo się nie wymigam, ale kto nie próbuje, ten nie wygrywa. Ostatnie na co miałam ochotę w tym wspaniałym dniu to rozmowa z tym palantem. Tak, nadal mi nie przeszło.           

                – Na pewno znajdziesz parę minut dla starego znajomego... No proszę, w imię dawnej przyjaźni  –  jeszcze bardziej się wyszczerzył.

                Już ty mi przyjaźni nie wypominaj! Zabieraj stąd te twoje badyle i się tu więcej nie pokazuj!

                – No dobra, masz kwadrans i ani minuty dłużej  –  nie wiem jakim cudem powstrzymałam dwa poprzednie zdania które cisnęły mi się na język i wypowiedziałam to jedno, w którym nie było ani odrobiny zgryźliwości, a jedynie niechęć.

                – Świetnie! To może krótki spacer po zamku?  –  zaproponował wesoło Teddy.

                Wdech, wydech. Wdech, wydech. Jeszcze raz się tak wyszczerzysz, a przysięgam, że pożałujesz, że się urodziłeś!

                – Skoro nalegasz...  –  zgodziłam się i za pomocą zaklęcia odesłałam kwiaty do wazonu w dormitorium.

                Teddy zaproponował mi ramię, lecz je odrzuciłam. W ciszy pokonaliśmy schody.

                – No to ten... Na początku chciałem ci powiedzieć, że wyglądasz cudownie  –  przerwał milczenie chłopak. Mimo, że cisza była wyjątkowo niezręczna, to jednak wolałam, kiedy się nie odzywał.

                Merlinie! Jak ja wcześniej znosiłam ten jego skrzeczący głos?!

                – Dzięki  –  mruknęłam nie najgrzeczniej.

                Nie zamierzałam mu nic ułatwiać. Co on sobie myśli?! Najpierw może bezkarnie łamać mi serce, a teraz jak gdyby nigdy nic wręczać mi kwiaty i komplementować?! Chociaż z drugiej strony, dobrze. Niech widzi co stracił!

                – Nadal się dąsasz? O Roweno! Myślałem, że już ci przeszło...

                – Jak widzisz, trochę się pomyliłeś  –  ledwo nad sobą panowałam.

                – Kate, ja naprawdę nie chcę mieć w tobie wroga...  –  jego ton trochę stracił na pewności siebie.

                – Co?! Więc o to chodzi?! Ty się mnie zwyczajnie boisz!  –  wykrzyknęłam.

                – No... Nie tyle co ciebie... Twojego brata  –  wyjawił  –  Wiesz, zdecydowałem się pojechać na święta do Victorii,  –  Czy jemu życie nie miłe, że wymawia przy mnie jej imię?!  –  no i wróciłem tydzień temu i dowiedziałem się, co się stało... Przepraszam.

                – Dobrze ci radzę, zejdź mi z oczu! Te twoje kiczowate kwiaty odeślę ci jeszcze dzisiaj  –  oznajmiłam lodowato  –  Sową, żeby nie musieć oglądać twojej szpetnej twarzy.

                – Czyli nie przyjmujesz przeprosin?  –  zapytał z rezygnacją robiąc minę al'á zbity pies.

                Byłam gotowa sięgnąć po różdżkę, gdy zza rogu wyszła dobrze znana mi postać. Postać, którą obecnie pragnęłam zobaczyć najbardziej. James widząc mnie przystanął, rozchylił lekko usta, lustrując mnie od stóp do głów, po czym uśmiechnął się zawadiacko.

                – Czy ty mnie czasem nie zdradzasz, skarbie? Bo minę masz, jakbyś chciała się na kogoś rzucić... Tylko tego mi brakowało, żebyś szlajała się po składzikach z moją prawie-rodziną, kiedy ja szukam cię od rana. Teddy, czy zauważyłeś, że moja dziewczyna wygląda dziś wybitnie olśniewająco? Prawie mi dorównuje!  –  zagadnął energicznie brunet.

                – Wy... Jesteście razem?!  –  wykrztusił Teddy.

                – No jasne!  –  odparł entuzjastycznie James nim zdążyłam zaprzeczyć i objął mnie jedną ręką w talii  –  Ktoś tu jest chyba nie na czasie... A tak w ogóle, jak się czuje moja ulubiona kuzynka Victoria?

                – Czuła by się lepiej, gdybyś nie włamał się do jej dormitorium i nie wylał na jej papier toaletowy hektolitrów eliksiru powodującego świąd  –  warknął Teddy, co najprawdopodobniej miało być uznane za groźne, ale coś mu nie wyszło, bo wywołało to tylko moje parsknięcie śmiechem

                – Skąd pomysł, że to byłem ja?  –  żachnął się Potter z miną niewiniątka  –  Zresztą wybacz, stary, ale czas nas goni. Koniecznie przekaż mojej ulubionej kuzynce pozdrowienia!  –  dodał i wciąż obejmując mnie w talii ruszył korytarzem.

                Gdy zniknęliśmy z pola widzenia Teddy'ego James wepchnął mnie do jednej z klas, a następnie wszedł za mną.

                – Naprawdę jej to zrobiłeś?!  –  zdążyłam zapytać nim wybuchłam histerycznym śmiechem.   

                – Zawsze skuteczne. Żałuj, że nie widziałaś Flitwicka, gdy na drugim roku to jego spotkał taki los  –  odparł chłopak dumnie wypinając pierś.

                – Co ci strzeliło do głowy, żeby nazwać mnie swoją dziewczyną?  –  ocierając łzy szczęścia, zadałam kolejne pytanie, choć to, że mnie tak nazwał, nie przeszkadzało mi nawet w najmniejszym stopniu.

                Chłopak nie odpowiedział, tylko podszedł bliżej i zasłonił mi swoimi dłońmi oczy. Następnie obrócił mnie o 180 stopni, zbliżył się tak, że czułam na swoich plecach jego oddech, a w nosie cudowny zapach jego wody kolońskiej, wyszeptał prosto do ucha ,,Wszystkiego najlepszego, księżniczko'' i odsłonił mi oczy.

                Zamiast surowej, zwyczajnej sali lekcyjnej zobaczyłam nieprawdopodobnie pięknie i ciepło urządzone pomieszczenie. Podłogą były jasnobrązowe panele drewniane, chociaż prawie całkowicie niewidoczne, bo w całości przykryte białym dywanem tak miłym w dotyku, że ciężko to sobie wyobrazić, jeżeli nigdy się czego takiego nie doznało. Ściany miały przepiękny groszkowy kolor, bardziej wyrazisty niż łąka po deszczu. Zasłony pokrywała idealna biel, a całości uroku dodawały unoszące się w powietrzu, pachnące kokosem świece o tej samej barwie. Na środku pomieszczenia stał malutki stolik do kawy, pełen truskawek, borówek, malin i innych przepysznych owoców. Na jego środku stała czekoladowa fontanna, a obok, w niewielkiej miseczce chłodził się szampan.

                Nie wierzyłam w to co widzę. Nie wierzyłam w to, że on to dla mnie przyszykował. Nie potrafiłam uwierzyć w swoje szczęście, które teraz całkowicie mnie wypełniło.

                Uwolniłam stopy od ciasnego obuwia i zanurzyłam je w cudownym dywanie. Podeszłam do małego stoliczka, usiadłam na dywanie i wybrałam jedną z truskawek, a następnie zanurzyłam ją w płynnej czekoladzie i ze smakiem zjadłam. Gdyby ktokolwiek zapytał mnie, jak smakuje ambrozja, bez chwili zastanowienia odparłabym, że właśnie tak, jak ta truskawka. Określenia ,,przewspaniała'', czy ,,idealna'' to stanowczo za mało. Gdy się nią delektowałam, czułam serce, które James włożył w przygotowanie dla mnie tego wszystkiego.

                Odchyliłam się w tył, ułożyłam wygodnie na dywanie i zamknęłam powieki pozwalający by każdy mój zmysł mógł upajać się tą wspaniałą chwilą. Poczułam, że James położył się tuż obok mnie i mimo, że go nie widziałam, wiedziałam, że się we mnie wpatruje.

                – I jak?  –  zapytał.

                Z powrotem otworzyłam oczy i rzuciłam mu spojrzenie, w którym dokładnie opisałam całą błogość, radość, ukojenie, wdzięczność i wiele innych pozytywnych emocji, których właśnie doświadczałam. Nie pamiętam, by kiedykolwiek było mi tak dobrze.

                Rozmawialiśmy ze sobą spojrzeniami. Słowa były zbędne. Wiedziałam, że wszystko rozumie. Czułam to. Leżał na boku, podpierając się łokciem i wbijając we mnie swój wzrok.

                Relaksowaliśmy się tak, co jakiś czas żartując i podkradając ze stołu owoce o boskim smaku, aż w końcu James wstał, rzucił zaklęcie i przy ścianie pojawił się gramofon z którego rozbrzmiała wolna muzyka. Podał mi rękę, a gdy ją przyjęłam, pomógł mi wstać.

                Położyłam ręce na jego barkach, a on na mojej talii i zaczęliśmy tańczyć. Przychodziło nam to z niezwykłą lekkością. Dopiero po chwili zorientowałam się, że on także jest boso.

                – Zawsze miałam za złe mamie, że urodziła mnie akurat dziewiątego stycznia. Jest tyle pięknych miesięcy pełnych ciepłych, słonecznych dni, a ona akurat wybrała środek zimy. A wiesz co jest w tym najgorsze? Nigdy na urodzinach nie miałam truskawek! Ja je tak kocham, a ich nigdy nie było! Więc teraz powiedz mi, skąd ty wytrzasnąłeś te wszystkie owoce o tej porze roku?  –  zapytałam, nie mając pojęcia dlaczego mu o tym opowiadam.

                – Magia  –  powiedział jedynie i dalej przyglądał mi się wielkimi, czekoladowymi oczami.

                – Niesamowite  –  szepnął po chwili pod nosem.

                Przechyliłam delikatnie głowę i zrobiłam zaciekawioną minę.

                – Niesamowite, że po świecie chodzą tak piękne istoty. Niesamowite, że wcześniej tego nie zauważyłem. Niesamowite, że właśnie tańczę z najbardziej olśniewającą dziewczyną jaką kiedykolwiek widziałem. Niesamowite, jest też to, jak ta dziewczyna słodko marszczy nosek gdy się złości. Niesamowite, że tak nieskazitelnie się uśmiecha. Niesamowite...  –  urwał.

                Piosenka się skończyła, a w sali zapadła całkowita cisza. Wpatrywaliśmy się sobie nawzajem w oczy i poczułam jego delikatną niczym bawełna dłoń na swoim policzku, a drugą w talii. Dzielił nas może jeden cal, aż nie zmrużyłam powiek, a James nie przysunął się bliżej. Nasze usta połączyły się w namiętnym i głębokim, ale subtelnym pocałunku. Czas się dla nas zatrzymał.

                Gdy się powoli do siebie oddaliliśmy, w ułamku sekundy, najlepsza chwila mojego życia zmieniła się w najgorszą. Przed oczami zobaczyłam scenę z pierwszego roku, kiedy James mnie obraził, potem kolejne chwile, kiedy ze mnie żartował, następnie scenę pocałunku jego i Ellie, dalej pojawiła się ta okropna noc, podczas której prawie zginęłam od zaklęcia brata, aż w końcu sen z wilkami, a gdy myślałam, że to się zaraz skończy, pojawiła się zupełnie inna wizja.

                Znajduję się w okropnym pomieszczeniu. Rozglądam się wokoło i wszędzie widzę krew, na ścianach, na podłodze, na suficie. Po chwili na własnej skórze dowiaduję się czym jest cierpienie. Miliony rozżarzonych igieł wbijają się w każdy mięsień mojego ciała. Piekielnie ostre żyletki przecinają moje żyły i tętnice, a olbrzymie młoty gruchoczą kości. Moje ciało wije się po podłodze w spazmatycznych konwulsjach. Ostatnim widokiem przed śmiercią jest olbrzymi, czarny, wilczy łeb o szkarłatnych oczach tuż nad moją głową.

                Wtedy się obudziłam. Wciąż stałam w odległości cala od Jamesa, lecz odczuwałam zupełnie inne emocje niż przed chwilą. Błogość i radość na dobre zniknęły, a ich miejsce zastąpiło przerażenie, bezsilność i cierpienie.

                – Nigdy więcej tego nie rób  –  to nie brzmiało jak rozkaz, lecz jak prośba wypowiedziana w potwornym bólu.

                 Dopiero po chwili dotarło do mnie co powiedziałam i zrobiłam. Spojrzałam mu w oczy, a gdy James zobaczył w nich ten ciężar, te wszystkie okropne emocje zamiast tych, które powinny mi teraz towarzyszyć, sam się przestraszył. Przestraszył się, że nieumyślnie mnie skrzywdził i to przez niego się tak czuję. W jego wesołych dotąd ślepiach zobaczyłam smutek i nienawiść do samego siebie.

                Chciałam wytłumaczyć mu, że to nie jego wina, że on przed chwilą sprawił, że byłam najszczęśliwszą osobą na Ziemi, ale nie potrafiłam wydobyć z siebie nawet słowa. Patrzyłam jak spanikowany wybiega z sali i jedyne co mi pozostawało to paść na miękki dotąd dywan, który teraz wydawał się ranić bardziej niż cokolwiek innego i zacząć płakać pogrążając się w rozpaczy.

  

*